عفت عبارت است از تسلیم و انقیاد شهوت در برابر عقل . یعنی اگر قوه ی شهوانی انسان ، کارهای خود را بر اساس دستور عقل انجام دهد ، گفته می شود که چنان فردی به فضیلت عفت متّصف شده است . به تعبیر دیگر ، عفت یعنی اعتدال در بهره مندی از شهوات . عفیف به کسی گفته می شود که در حد اعتدال و در چهار چوب عقل و شرع ، از شهوات بهره ببرد و به وادی افراط (شره ) یا تفریط (خمودی ) کشیده نشود . عفت به طور کلی ، مخصوصا" عفت در شهوت جنسی ، که از آن به پاکدامنی تعبیر می شود ، یکی از مهم ترین فضایل و زیباییهای اخلاقی است . عفت جنسی ، یعنی کنترل کردن غریزه ی جنسی و محدود نمودن آن در چهار چوب عقل و شرع.
در فضیلت عفت ، به طور عام ، و عفت جنسی ، به طور خاص ، روایات فراوانی وجود دارد.
امام علی (ع) می فرماید : (( هنگامی که خداوند خیر و خوبی بنده اش را بخواهد ، در برابر غذاهای حرام عفت شکم و در برابر محرمات جنسی ، عفت جنسی به او می دهد. ))
امام باقر (ع) در این باره می فرماید:((هیچ عبادتی برتر از عفت شکم و عفت جنسی نیست . ))
پاکدامنی و عفت ، به ویژه در دوران جوانی ، موجبات بهره منی از موهبت های ویژه ی الهی را به دنبال خود دارد. به تعبیر اما م علی (ع) :(( عفت ، رأس هر خیری است . ))افرادی مانندحضرت یوسف و ابن سیرین از نمونه های برجسته ی این مسئله هستند.
در مقابل عفت و پاکدامنی ، شهوترانی و بی عفتی یکی از عوامل هلاکت دنیوی و اخروی انسان است . در طول تاریخ نمونه های فراوانی را می توان ذکر کردکه همین مسئله موجب نابودی آنان و خواری دنیوی و اخرویشان شده است.
منبع : آیین زندگی (اخلاق کاربردی )
مؤلف: احمد حسین شریفی